Steen ligt 4e plaats in de weg, tevreden 5e plaats Dakar 2016

Vanaf de start zaten we eigenlijk meteen goed in het ritme om Hans Stacey met 20 minuten voorsprong te verdedigen. Tot bij km 38 de truck in een jump uitbrak en het rechter achterwiel vol op een rotsblok terecht kwam. Zowel band als nagenoeg complete vering was kapot. Nadat de band gewisseld was besloten we om vooruitzicht verder te rijden om het beetje vering wat er nog onder zat te sparen. Anders zou het verder rijden in gevaar kunnen komen. Immers de afstand naar plaats 6 was nog 40 minuten en dat zou houdbaar moeten zijn. Ontlading bij de finish was enorm en ook Erik van Loon en Wouter Roosegaar waren blij met hun mooie Dakar. Wouter zijn 10e en ook 10e uitgereden Dakar. HULDE. 

Toch gaat, zelfs na een jaar intensieve voorbereidingen, niet alles over rozen.  Het legt een zware wissel op je lichaam. 

De pijntjes van de Dakar zijn te vergelijken met de duurtests bij auto's. Zoals wij tijdens deze Dakar voor een aantal onderzoeksdoeleinden apparatuur en nieuwe ontwikkelingen aan boord hebben om onder de extreme omstandigheden van de Dakar te testen, zo reageert ook je lichaam op bepaalde extremen. 

Natuurlijk is het zitvlak redelijk gevoelig en dient de ondergrond (en ondergoed) geheel ribbelvrij te zijn om schuurplekken te voorkomen. Een blauwe rechter elleboog door steeds tegen de deur stoten. Zere ribben van zijwaartse impact van de rallystoel "met steun". Steun wordt obstakel, daarom ook geen "oren" aan onze stoelen, geeft bokser effect. Beide sleutelbeenderen zijn beschadigd en zwaar gekneusd. Dit vanwege ons HANS systeem en gordels die er overheen lopen. Dit MOET strak zitten anders heeft het HANS systeem geen effect. Ik draag iedere dag een niergordel, maar deze heeft harde "bescherming" op de rug erbij. Nu heeft deze "bescherming" 400km op mijn ruggengraat geklapperd, waardoor hier een flinke bult ontstaan is. Uit voorzorg tegen diverse pijnen en hoofdpijn, hoofd tegen de kooi klapperen, nemen we voor de start al pijnstillers in. Just in case! Wat een hobby!!??? 

Maar alles van tijdelijke aard en iedere finish van een proef en behalen van een podium doet alles weer redelijk snel vergeten. Ik heb mijn jaarlijkse APK en duurtest weer doorstaan. Sporten we ook een heel jaar intensief voor. 

Voor ons is deze Dakar buitengewoon goed verlopen. Met Jurgen Damen als onze Engelenbewaarder erbij. Gerard als winnaar op het podium, 3e plaats Villagra, Pep Villa 10e plaats en wij een mooie 5e plaats, terwijl we veel ondersteuning verricht hebben en diverse keren hebben moeten wachten op onze kopmannen. Het zal nog onrustig worden in Rosario en maandag lekker bijslapen in het vliegtuig weer naar huis. Naar familie, vrienden en werk!! Accu is weer heerlijk opgeladen. 

Iedereen bedankt voor het volgen en de fantastische reacties die we kregen. 

Hopelijk op naar Dakar 2017 !!!

Thanks. 

Aan de kont van de nieuwe Dakar winnaar?

 

Vanwege onze goede 3e plaats gisteren "mochten" we vandaag eerder starten. Maar aangezien we geheel in het teambelang achter Gerard dienen te blijven, betekend dat we des te langer moeten wachten op Gerard die 8 minuten achter ons start. 

We staan nu 4e in het algemeen klassement en hebben nog 22 minuten op Hans Stacey. Vraag is dus: Hoeveel gaan we nog overhouden voor de laatste etappe?

Als derde aan de start met 2 Kamazzen strak achter ons en daarachter Gerard. Plan is om de eerste Kamaz, directe Gerard opponent Mardeev, nog even in het stof te zetten voordat we hem voorbij laten. De andere Kamaz staat achter in het klassement. We starten rustig aan en blijven wachten op de eerste Rus. Pas na 35 km laten we hem gewoon op eerste signaal voorbij. 

Om er zeker van te zijn dat we de volgende Rus, en dan misschien ook Gerard, niet te hinderen door stof te veroorzaken besluiten we om boven op een berg te stoppen en beide trucks te laten passeren. 

Na enkele minuten komt er een truck aan en het blijkt Gerard al te zijn. Naar later blijkt schijnt de Kamaz stil te staan met motor problemen. Nu is het zaak om aan de Torpedo aan te pikken en op korte afstand te blijven volgen. Ons beeld van de dag, de kont van Gerard. Ik moet eerlijk zeggen dat ik moeite had om geconcentreerd te blijven vandaag. 

Omdat Gerard geen onnodige risico's genomen heeft vandaag konden wij goed volgen. De truck achter ons was er minder blij mee want die wilde wel sneller, maar zat in ons stof vast. Een blik na de finish zei voldoende!

Uiteindelijk laten we 10 minuten op Stacey en houden er nog 12 over voor de laatste 180 km proef voor morgen. Zonder lek te rijden zouden we het moeten kunnen houden en onze 4e plaats zeker stellen in deze Dakar 2016. 

Wist u dat? De organisator van de Dakar dezelfde is als de Tour de France! ASO heet deze Franse organisatie. 

Wist u dat? Team de Rooy met ruim 50 mensen in Dakar is. Iedereen daar fantastisch werk verricht. Monteurs, management, eigen catering (lekker) en medische staf met manueel therapeut voor onze dagelijkse APK. TOPTEAM!!!

Zware proef 3e plaats in 11e etappe met joker

Na de grootste teleurstelling van ons afgezet te hebben gaan we toch vol voor de beste klassering en Gerard zijn Dakar overwinning te bezorgen. 

Vandaag lange etappe. Eerst 280

Km verbinding waarna we aan een proef van 431 km kunnen beginnen. 

Vandaag hebben we de Joker ingezet. Omdat we gisteren 15e geworden zijn hebben we start vervroeging aangevraagd. Dan starten we toch weer bij de eerste 10 trucks. 

De start was vertraagd dus precies 12.00 mochten we los, op het heetst van de dag. De proef was niet alleen lang maar ook weer loeizwaar. Veel "bokkepaden" zoals Ton steeds zegt, ofwel GEEN paden en maak maar een pad door de rimboe. Met als gevolg enorme kuilen en gaten die je gehele maaginhoud compleet herschikt. Dus 's morgens maar weinig eten om het hele proces niet te veel te voeden. 

Het begin was nog wel slingerend tussen de Rocky Mountains maar al snel hielden alle wegen op. Toch zeker 300 van de 430 km vandaag was stuiteren van de bovenste plank. 

We schoten goed op en hier en daar stonden onze directe concurrenten al stil langs de weg, Hans Stacey, een MAZ en een Kamaz, dus goed voor onze moraal. 

Op km 270 kwamen we in de buurt van een Tatra uit Astana die we de afgelopen week meerdere malen ingehaald hebben. Juist voordat we bij hem aanpikte, stond er een Kamaz te wisselen.  Laat die Rus nou net voor ons neus gas geven en ondanks ons driftig sentinellen, schiet hij er net voor, ook richting Astana. 

Bij het eerste Sentinel Signaal laat die Astana de Rus netjes voorbij en gaat vervolgens voor ons rijden om zo veel mogelijk stof te maken. Na zeker 12 maal sentinellen en bijna 30 km verder moest hij eindelijk aan de kant. Maar door het ophouden kreeg Peter Versluis met zijn MAN kans om bij ons aan te sluiten, waarna hij ons begint te sentinellen. Om geen straf te krijgen, laten wij hem netjes door, in de hoop dat hij de Astana aan de kant krijgt. Na wederom 20 km is hij de Rus voorbij en zitten wij weer bij Astana op de bak. Totdat we er zo overtuigend in zijn bak zitten, dat hij ons eindelijk voorbij laat. Later wilden we protest indienen maar vanwege de grote gaten voor en achter ons lijkt het niet zinvol. 

De laatste 10 km hebben we nog flink gejaagd op Peter Versluis die we samen met Pascal de Baar op de 5 laatste technische kilometers nog ingehaald hebben. 

Nu staan we op de 4e positie met Hans Stacey op 22 minuten achter ons (vandaag wachten we weer 8'min op Gerard dus nog spannend om van onze nek te houden. Met een klein wondertje zit er misschien nog een podiumplaats in? We  doen ons best!! 

Vandaag veel KMS te rijden. Eerst 400 verbinding, dan 287 km proef en dan weer 200 km. Zere kont dag. 

Start tussen de Champions, eindigt in zware teleurstelling

 

Vanwege onze prachtige 2e plaats in de zware etappe van gisteren mochten we vandaag met de besten van alle klassen van start. 

De 10 beste motoren en auto's en de 5 beste trucks gingen vroeg uit de veren om the Battle aan te gaan. Stoer!!!

Een echte Dakar etappe met eerste echte duinen. En wat voor klote duinen, heel los zand met kamelengras erin en veel ongelijke duinen, erg gevaarlijk voor trucks om te kantelen. 

Het eerste deel verloopt super, we kunnen goed doorrijden en ook de listige navigatie komen we goed doorheen. Als bijna eerste starten heeft zowel voor- als nadeel. Achterin kun je vaak de sporen volgen van de voorgangers, maar nu was ik helemaal op mijn eigen skills aangewezen. En ik was dik tevreden over het zoeken naar alle koersen. Veel zoekende collega's gezien, ook bij de Peugeots, maar wij pakten strak alle waypoints. 

Bij de finish van de eerste etappe kwamen we als snelste binnen dus geconcentreerd begonnen aan het tweede deel. 5 km na de start sloeg het noodlot toe. Over een duin, kwamen we net de tweede duin niet over. Normaal laten we dan wat lucht uit de banden en kunnen dan weer naar beneden rijden, maar nu zakken we meteen tot aan de assen weg in het losse duinzand. Meteen gaan graven en hopen dat onze teamgenoot Villagra ons een ruk kan geven zodat we loskomen. Na een aantal rukken blijkt dat we te vast zitten en aangezien hun in koppositie rijden, laten ze ons achter. Met wat lokale bevolking proberen we een aantal mensen met de schop aan het werk te zetten maar na 15 minuten houden ze het voor gezien, ze hebben hun selfies gemaakt eb druipen weer af. Na enkele pogingen zakt de truck steeds verder weg en hangt inmiddels met de hele onderkant op de duin. 

Er zit niets anders op dan in de hitte door te graven, net zo lang totdat de truck helemaal los is van onderen en we voor de wielen fatsoenlijk de rijplaten kunnen leggen. 1,5 uur later lukt het ons, na een hele speeltuin verlegd te hebben, om de truck weer vlot te krijgen. 

Ondertussen is ons maar 1 Kamaz gepasseerd, terwijl er 2 achter ons gestart waren. Na de grote teleurstelling rijden we weer verder en proberen we het ritme weer te pakken. 10 km verderop zien we de Kamaz op z'n kant liggen, maar jammer genoeg lag hij niet op onze route. Hij stopte eerder ook niet toen wij vast zaten. 

De laatste 100 km van de proef is super zwaar met bultwegen en vele onbetrouwbare duinpartijen. Na de finish blijkt dat we inderdaad 1,5 uur achterstand opgelopen hebben, dat terwijl we vanochtend als 4e algemeen lagen. Nu is in een klap de podiumdroom voorbij. We proberen nu nog een top 10 positie te behouden. 

Zo is het weer echt Dakar, van het ene moment ga je van iets naar niets!

Met de broek vol naar de 2e plaats

Met een goede nacht achter de rug konden we vandaag er voor gaan zitten. 285 loodzware kilometers voor de boeg in een zengende hitte van Argentinië. Het Topteam met super monteurs hadden de trucks er weer top bij staan. Hulde aan deze bikkels! 

De start is gemixt, dus auto's en trucks door elkaar zodat er van alles kan gebeuren. Wederom stonden we aan de start tussen een Russische Kamaz sandwich dus we moesten er vol voor gaan. Net als het laatste stuk gisteren was deze proef bijna geheel off road, oftewel zoek het maar uit, je moet die koers de komende 12 km rijden en als je dat goed doet wordt je beloond met het halen van een waypoint. Letterlijk je eigen pad banen door het losse zand met boompjes en kamelengras, prettige wedstrijd!!

Direct na de start zaten we er al redelijk goed in. Ton was zeer geconcentreerd en onze boordmonteur, Peter van Eerd, deed geweldig werk door tijdig bezig te zijn met de bandenspanning als het nodig was. Desondanks raakten we in het begin even vast in een zandgat, zodat we even 2 minuten moesten wachten tot de spanning van de banden was en we er weer uit konden kruipen. 

Vanaf km 35 begon ik wat last te krijgen van mijn buik. Nu had ik dat gisteren ook een beetje maar dat ging over. Nu dus niet! Het werd steeds erger naarmate we meer klappen kregen in de wedstrijd en de drang nam steeds meer toe. Door driftig in te houden werd de buikpijn steeds heftiger. Van Peter kreeg ik een paar pillen die hiertegen zouden moeten werken. Dus ik maar wachten en de steeds hevigere pijn maar verbijten. Na een uur met tranen in de ogen hoopte ik op de pillen maar het werd alleen erger. Peter gaf het advies om dan maar te laten gaan om de druk van de buik te krijgen, iets zeer tegen natuurlijks. Aangezien de pijn, in combinatie met de onophoudelijke klappen op onze lijven, kon ik niet anders meer dan toegeven, we hadden immers nog meer dan 200 km voor de boeg. Toen kwam eigenlijk pas naar voren dat Ton thuis te weinig luiers verschoond want die had het meeste last van de lucht. Sorry mannen! 

Het bleef echter aanhouden, terwijl het navigeren erg nauw kwam op die momenten. Voor mij kwam als een heerlijk wonder na 150 km een rode vlag uit de lucht vallen die aangaf dat de etappe verder geannuleerd was. Wat een mazzel, een voortijdig einde aan mijn martelgang. Direct na de finish meteen het vuile goed uitgedaan en geïsoleerd en we kregen naast felicitaties natuurlijk ook de lachers op onze hand. 

Overigens reden wij vandaag maar 10 minuten langzamer als de winnaar bij de auto's dus het tempo zit er goed in. 

Morgen mogen we meedoen aan de superstart waarbij de snelste van de categorieën tegelijk gaan starten. Wel vroeg, vanaf 04.30 uur gaan we weg.   

Dakar nu echt begonnen ?

De rustdag zijn we weer goed doorgekomen. Beetje uitslapen, lekker eens opfrissen, kleding wassen en schone kleren aan en de rommel van je kist opruimen. Daarnaast eens rondwandelen,hier en daar een praatje maken en beetje internetten binnen in de hal. Ook altijd weer leuk om alle gasten rond te zien lopen. Vaak sponsoren met dezelfde shirtjes, bandjes om en nieuwsgierig naar alles wat er gebeurd in het bivak, en terecht!

Wat me dit jaar opviel was de enorme pers aandacht voor team De Rooy en dan met name Gerard en de Argentijnse pers massaal voor Frederico "Coyote" Villagra.  

Alle Nederlandse, maar veel buitenlandse journalisten lopen de plek plat om quotes, foto's en film te vergaren. In ons DAF team van vorig jaar mochten we al niet klagen over belangstelling maar dit overtreft alles. 

Om 14.00 uur konden we ons Routeboek ophalen en volop mee aan de slag en om 18.00 uur stond de briefing al weer op het programma. Dan vliegt zo'n dag ook weer voorbij. Het interview met mijn broer Hans over onze gezamenlijke Dakar deelname was wel een leuke onderbreking. 

Het Topteam van monteurs heeft de hele dag gewerkt om de trucks weer helemaal als nieuw erbij te zetten. Rond 20.00 werden we door onze Argentijnse teamgenoten verrast met wat super steaks voor op de BBQ. Toen wij vanochtend om 06.30 uur opstonden was de laatste truck net klaar en hadden de jongens weer een nacht doorgehaald. 

De etappe van vandaag bestond weer uit 2 delen. Eerste deel was technisch met vele bergwegen, tussen geweldige rotspartijen door, mooie wonderen der natuur. Aangezien ons dit wel ligt kwamen we als 4e uit de strijd. 

Twee uur later en 160 km verderop mochten we een 2e etappe gaan rijden. Dit was 80% onverhard, maar dan ook geen wegen of paden. Recht door de knoek steeds van het ene naar het ander konijnenpad wat ze weer gevonden hadden.

Op het technische deel hadden we de Kamaz voor ons ingehaald maar eenmaal in de bulten kwamen ze voorbij razen als Kangaroos, af en toe maar de grond rakend. Wat een dwazen. Een luchtdoop juist voor ons was toch niet zo goed bevallen want ze stopte toch even om alle botten weer op zijn plaats te krijgen. 

We konden redelijk mee aanpikken,  totdat we een duinheuvel net niet goed ingeschat hadden en net voor het topje stil kwamen staan. Dat betekend dat je moet wachten tot de bandenspanning afgelaten is middels ons banden aflaat systeem. Dat duurde bijna 3 minuten vooraleer we weer boven op de top stonden. Jammer maar helaas. Het laatste stuk was weer enorm stuiteren en voor het eerst deze Dakar had ik bij de finish het gevoel dat we een echte proef gereden hadden. 

Morgen gaan we een rondje Belen, waar het bivak blijft staan, rijden. 285 km proef en 115 km verbinding. 

Assistentie duiveltje staat etappewinst in de weg?

Omdat we vandaag als dertiende van start gingen konden we weer volop gas geven. We wisten dat het een inhaal race ging worden omdat we toch zo'n 5 trucks op ons inhaal lijstje hadden staan. 

Binnen 20 km hadden we de Russische MAZ al te pakken en bij km 50 ging Maurik van den Heuvel met zijn prachtige torpedo keurig voor ons aan een kant. Vervolgens nog 2 TaTra's gepasseerd en vele auto's en Polarissen. Het ging lekker.

De bochtige bergpassen liggen ons wel. Het was wel glad vanwege sneew op die grote hoogte. 

Nu bestond de etappe vandaag uit 2 delen, onderbroken door een neutraal stuk, waarin je binnen een bepaalde tijd naar de start van het 2e deel rijdt, 100 km verderop. Na het eerste deel blijkt dat we als snelste gefinisht waren, met 24 seconden voorsprong op nummer 2, onze kopman Frederico Villagra, dus op koers liggen om de etappe te winnen. Nu of nooit? Onze Snelle (Ton) Jelle doet z'n naam eer aan. 

In het tussenstuk moeten we een rivier oversteken die zowat buiten zijn oevers treedt. Door het wassende water wordt een Polaris volledig meegevoerd. Net aan de oever besluiten we om een lekke band preventief te vervangen en als we de hoek om komen staat Villagra met dezelfde gedachte. Naast onze eigen band helpen we ook met die van hun. We zitten nog op 3800 meter hoogte en dat is een helse klus. Elkaar afwisselen op het zware werk en wat locals erbij geroepen om de zware banden in de truck te tillen. 

Door naar de tweede proef van nog 100 km. Dit geven we niet meer uit handen. Uiterst scherp met z'n drieën zijn we er goed voor gaan zitten. We geven niets weg, bochten goed aansnijden, lange stukken meteen op maximale snelheid en laat inremmen in de speedzones. 

Maar 50 km voor de finish zien we een truck stil staan. Jawel, Villagra staat een band te wisselen. Onze taak roept dan toch dus stoppen we om te helpen. Als dan ook de auto van de luchtkussens afschiet, duurt het allemaal weer langer. 

We verliezen kostbare minuten, op weg naar een etappewinst??? We zullen het nooit weten. Wat we wel weten is dat we weer een super etappe gereden hebben en ons visitekaartje weer afgegeven met een deel etappewinst en uiteindelijk een keurige 6e plaats en schuiven ook door naar 6e plaats in het algemeen klassement. 

Nu nog 300 km naar Salta waar we gaan genieten van de rustdag. Na de rustdag kijken of we nog een keertje iets kunnen flikken, als het assistentie duiveltje ons eens met rust wil laten. 

Saaie etappe in teambelang gereden, uitleg mijn Dakar kantoor

Vandaag blijven we nog even op het dak van de wereld in Bolivia op bijna 4000 meter. 

Voor ons was vandaag de teamtaak weggelegd waardoor we na onze fantastische 4e startpositie meteen 12 minuten moesten wachten op Gerard die achter ons startte. Direct aangepikt bij Gerard in de hoop dat hij ons mee naar voren kan nemen om zoveel mogelijk tijd terug te halen. Plan geslaagd want we eindigen mooi 1 minuut achter Gerard. Meer zat er voor ons niet in vandaag. Overigens een oersaaie etappe gedomineerd door lange gravelpaden (misschien wel 100 km) en steeds terugkerende speedzones. Voor de tijdstraffenregen voor de organisatie een helse taak. Voor ons net iets te laat ingeremd dus zullen ook wel weer minuten aan onze broek krijgen. Nu kunnen naar voren weinig meer bereiken door onze stopsessies, maar achter ons zit ook een gat van ruim 40 minuten. Wordt consolideren zoals dat deftig heet.

 

Dan maar Iets over mijn Dakar kantoor. 

Wij rijden op een Routeboek volgens pijl systeem. De pijl geeft aan welke richting je moet soms ondersteund met situatietekening of kompaskoers. Ook gevaarlijke situaties worden gemarkeerd met 1,2,3 of soms 4 !!!! Uitroeptekens. Bij 3 maar vooral 4 is het erg opletten geblazen. 

In heb, door organisatie verplicht, GPS kasten waarop, naast onze positie, ook  kompaskoers te zien is en de waypoints in beeld komen als we dicht genoeg bij zijn. Jammer genoeg ook onze snelheidsovertredingen worden automatisch geregistreerd wat ons al een paar plaatsjes in het klassement gekost hebben door tijdstraffen. Eigenlijk onze boordcomputer die alles registreert. 

Daaronder heb ik 2 tripmasters, afstandsmeters die ik zelf kan bijsturen, op nul zetten. Dit is om alle (tussen) afstanden te meten om precies volgens het Routeboek te kunnen rijden. Een derde daaronder gebruiken we enkel om de dieselvoorraad te kunnen meten. Recht daarvan hebben we een gele en rode knop gekoppeld aan de GPS. De rode moeten we gebruiken als we stil komen staan op een gevaarlijk kunt waardoor de achterop komende deelnemers een signaal krijgen. De gele is de beroemde Sentinel knop. Wanneer we deze indrukken binnen 200 meter van een tragere deelnemer krijgt hij een signaal wat hij met een druk op zijn gele knop moet beantwoorden dat hij ons gehoord heeft. Als je het signaal te vaak negeert kan het tot tijdstraf of boete leiden. Tenslotte heb ik nog 2 USB 12v laders in mijn dashboard om op verbinding bv. de telefoon op te kunnen laden. 

Nu is het misschien te begrijpen dat er weinig van het prachtige landschap genoten kan worden. Opkijken hoe de weg loopt is het enige wat je ziet tijdens een proef. 

Nu nog 300 km naar hetzelfde bivak als gisteren en morgen 817 km waarvan 336 km proef. Weer veel verbinding. 

3e plaats tijdens JoJo hoogte marathon etappe

Vannacht heerlijk in m'n tentje geslapen, het schijnt geregend te hebben?!

Ik was toch blij dat we terug op 1800 meter in het marathon bivak waren gisteravond. Op ruim 4000 meter hoogte voel ik me niet zo prettig. 

Op hoogte banden wisselen was net of je met lood in de kleding staat te werken. Band in truck tillen en je staat met je tong op je knieën te hijgen, en nee...dat is geen conditie tekort!!

Ook licht in je hoofd, hoofdpijn en misselijkheid tijdens de proef. Vandaag was is de laatste 100 km vreselijk ziek, hoofdpijn en veel overgeven. Gelukkig hadden we wat plastic zakken bij. 

Morgen misschien toch maar pilletjes nemen tegen hoogteziekte, maar de belangrijkste bijwerking kunnen we nou net niet gebruiken, je moet vaker plassen, Dussss????

Vandaag gingen we weer terug het dak op naar Bolivia tot maar liefst 4800 meter. 

Omdat Gerard en Villagra vandaag voor ons van start gingen, wisten we dat we vandaag voluit voor ons zelf konden rijden.  Ik kon aan het Routeboek zien dat het een technische en bochtige proef zou worden langs ravijnen. Iets wat Ton uitermate goed ligt. Dus gingen we er voor zitten met voor en achter ons een Kamaz, hadden we onze speelkameraadjes bij. De 504 achter ons haalde ons na 80 km in op de lange steenachtige ondergrond waar wij onze banden spaarden en hun vol gas gingen. Toen het later technisch en bochtig werd kwam onze vriend al weer in zicht en hebben hem weer ingehaald en zoek gereden. Ons doel was Nr 500 Mardeev op te zoeken die 2 minuten voor ons testart was. Heel beheerst zijn we naar hem toegelopen en net Voorde finish zaten we op zijn staart. Is genoeg om voor hem te eindigen. Een gedeelde 3e plaats deed ons verbazen maar we genieten er enorm om. Daarom is deze blog wat later om iedereen hier te woord te kunnen staan om ons te feliciteren. Dat pakken ze ons niet meer af!!!

Overigens het ontvangst in Bolivia is overweldigend. Tienduizenden mensen langs de routes. Speciale podia met fanfares en allemaal even uitzinnig. Het laatste stukje proef moest worden geannuleerd omdat er teveel mensen op de proef stonden. Waanzinnige kick geeft dat!! 

Ik had nog een artikel klaar staan over mijn kantoor in Dakar maar die doen we later. 

Van noodweer naar stof in Marathon etappe

 

Wat spookte het gisterenavond rond ons bivak. Water kwam met bakken naar beneden en de bliksem tartte onze zenuwen. De inslagen kwam zo dicht bij dat we de "zonne grote vuurbal Jonghuuh" zagen rollen achter ons.  Levensgevaarlijk iedereen sleutelend aan de truck en wij onder luifels. En 100 km verderop is het kurkdroog vandaag. 

Deze ochtend moesten de assistentievoertuigen tussen 6 en 8 het bivak verlaten. Door de regenval reden velen vast en bij de uitgang stropte alles met als gevolg dat het hele bivak vast stond. Wedstrijd voertuigen moesten paden zoeken tussen de wachtende trucks om bij de start te komen. 

Vandaag hebben we de marathon etappe. Hierbij rijdt onze assistentie naar een ander bivak en wij keren vanavond terug naar het huidige, zonder enige assistentie. Is ook niet nodig want we mogen totaal niets aan de trucks doen vanavond. Er geld zgn Parc Fermee situatie. Ook hebben we ons eigen tentje, matras en slaapzak mee in de truck, wat warme kleding en tandenborstel. Gezellig!

De verbinding zowel erheen als terug was adembenemend, kronkelend naar boven tot 4200 meter. Af en toe zie je dan nog mensen wonen die om hun hutjes wat groens bij elkaar geïrrigeerd hebben, want anders groeit hier niets op het dak van de wereld. 

De proef was weinig afwisselend met enorme lange stukken soort snelwegen van gravel. Jammer genoeg moesten we meteen na de start flink inhouden om te wachten op Gerard de Rooij, die 4 minuten achter ons gestart was. Hierdoor werden we ook ingehaald door de rode MAZ die 2 minuten achter ons was gestart. 

Direct nadat Gerard ons ingehaald had, zijn we weer vol op het gas gegaan om aan te pikken. Dit ging redelijk goed ondanks dat we deze etappe een extra reserveband meegekregen hebben, mochten onze teamgenoten voor ons zonder banden komen zitten. 

Zoals gezegd waren er kilometers lange, saaie stukken bij waarin we continu in onze snelheidsbegrenzer reden van 140 km/h. Soms afgewisseld met wat los zand stukken. Pas op het eind werd het technisch en komt het rallymonster los in ons Tonneke. Vooral toen we in de verte de rode Rus weer zagen rijden. Toen werd onze Iveco even tot WRC omgeturnd, gingen er allemaal even voor zitten om hem voor de finish nog te pakken te krijgen. Lukte net niet maar kwamen net achter hem over de finish. 

Toen Gerard ons kwam bedanken voor het wachten en ondersteuning. Hij had de etappe gewonnen!! 

Vlug terug die berg af want ik voel me toch niet zo lekker, licht in het hoofd en misselijk, met die enorme hoogte en de truck inklimmen is al een hele Tour. 

Vanavond in ons tentje in het bivak zonder onze servicejongens. Kan onze monteur Peter van Eerd ook eens een avond op tijd naar bed. We mogen dus helemaal niets aan de trucks doen, maar tot zover voelt alles nog goed. 

Morgen weer 327 km proef rijden en 315 km verbinding. En morgen rijden we nog hoger tot 4600 meter, hoogste ooit in Dakar. 

Iedereen hartelijk dank voor jullie likes, volgen, gelukwensen etc. 

Dakar wordt glibberen door de jungle

Vandaag waren de weersvoorspellingen al niet al te best en uit voorzorg werd de proef al ingekort van 310 naar 190 km gebracht. 

Gaandeweg richting proef begon het harder te regen maar uiteindelijk kregen we een droge start. Van boven in ieder geval want de wegen lagen er belabberd bij. 

De bochtige bergweggetjes door jungle-achtig gebied waren helemaal uitgereden en spekglad. Sommige stukken waren nog enigszins herkenbaar als voormalig gravelpad, maar het merendeel was door de regen omgeschoold naar ijsbaan. 

Ook de diverse slootjes die we moesten oversteken waren inmiddels aardig uitgedijd. De eerste namen wat te fanatiek waardoor er onder de truck een schermpje tegen de remtrommels gedrukt werd waardoor een tikkend geluid het ritme van onze snelheid bij hield. Na een paar kilometer hield het vanzelf op. Schermpje weg??

Sommige stukken gingen we in volle drift door de blubber, had nog wel iets van Fun, maar het uitbreken langs een rotswand of afgrond zitten we niet op te wachten. 

Al met al viel het niet tegen en Ton bleef aardig in het ritme door "poken". Zonder veel gekke dingen, maakten we ons na 125 km op voor het laatste deel van de proef toen we bij een stempel post stop gezet werden met de mededeling dat de proef ten einde was. Kennelijk was het laatste deel onder invloed van de regenval zodanig kapot gereden dat de trucks niet meer verder over die proef mochten. Jammer, we zaten goed in het ritme. 

Dat bleek ook want we rijden een 6e tijd en schuiven, ondanks 4 minuten tijdstraf, door naar de 5e plaats algemeen. 

Iveco Team De Rooy doet het goed, met 4 trucks in de top 10. 

Blijft wel een vreemde Dakar tot nu toe, zonder veel kilometers en steeds slecht weer. 

Morgen gaan we naar grote hoogten, letterlijk want we gaan voor een marathon etappe naar bijna 4000 meter waar een gesloten bivak is ingericht enkel voor deelnemers. In dit bivak mag absoluut niet worden gesleuteld en mag ook niet verlaten worden. We gaan totaal 620 rijden waarvan 419 km proef. Tenminste, als de weergoden het toestaan.  

Eerste Dakar proef, Kamaz Meets Tonneke

Eindelijk actie na weer een vertraagde start vanochtend. Pas 11.30 mochten we het bivak verlaten voor 93 km verbinding naar de eerste proef deze Dakar. Kunnen we eindelijk eens zien waar we staan. 

Al voordat we vertrokken kregen we door dat de maximaal te rijden tijd naar de proef erg krap stond. Aangezien wij elektronisch via de GPS op snelheid begrensd worden, blijft het lastig om tijd te winnen. Samen met een Tatra voor ons en een Belg achter ons, reden we op het randje van toelaatbaar om toch op tijd te komen. Onderweg hebben we onze pakken en HANS systeem vast verder aangetrokken zodat we alleen maar de helm hoefde op te zetten en na een sanitaire stop direct door kunnen rijden de proef op, immers we kwamen al 2 minuten te laat aanrijden en je starttijd loopt gewoon door. Maar....aangekomen bij de start had men de starttijd 20 minuten opgeschoven om niet meteen iedere deelnemer met tijdstraf op te zadelen. Ga dan 40 kilometer terug staan met dat bordje, scheelt een boel (Verkeers) ergernis. 

De proef was in het begin erg bochtig en technisch, wat ons heel goed ligt. Binnen de eerste 20 km hadden we de Tatra al te pakken waar we zonder stof makkelijk heen konden rijden. Hij liet ons op eerste sentinel signaal keurig voorbij. 

Het sentinel systeem is een onderling waarschuwingssysteem om in te halen en hiervoor binnen 200 meter een bericht uit te sturen. Het achter rijdende voertuig drukt op een gele knop in de cabine, waardoor een piepsignaal in de cabine van de voorganger gaat (of motorrijder). Deze dient dan ook op de gele knop te drukken ter bevestiging dat hij het begrepen heeft en vervolgens aan de kant te gaan om te laten passeren. De passerende partij hoort aan de dubbele piep dat het signaal bevestigd is en kan er naar toe rijden. Praktijk is vaak anders. Na de bevestiging rijdt men vlug verder om de passant in het stof te zetten en weer opnieuw voorsprong te winnen.

De snelheid bleef er goed in en na 80 km hadden ons volgende slachtoffer al in het vizier. De op een dorsmachine lijkende knalrode MAZ truck uit Minsk, Wit Rusland. Deze gaf zich minder makkelijker gewonnen en negeerde het eerste signaal om te mogen passeren. Door het stof wat tussen de bomen bleef hangen moesten we inhouden en opnieuw aanleggen. De tweede keer ging hij netjes aan de kant, maar kostte ons veel tijd. 

Toen we in de verte een grote zwarte verse rookpluim boven de bossen zagen hangen wisten we al dat er iets mis was met een van de trucks. Met kippenvel op de armen passeerden we een reddeloze Martin van den Brink die zo'n super sportman is door voor zijn volop brandende truck staat te wuiven dat je snel door moet rijden, wetende dat iedereen genegen is om direct uit te stappen en de diensten aan te bieden aan deze aimabele kerel.

Kort na dit voorval herpakken we ons en vol concentratie doemt de volgende 

Stofwolk al weer op. Ondertussen hadden we ook al enkele achterblijvende auto's gepasseerd, inclusief de beide Cor-en-ff-niet-snel-en. 

Dit keer blijkt het een Kamaz te zijn. Zou hij gestopt zijn en ons nu zijn hielen laten zien, of zijn we toch echt sneller??

We rijden er toch naar toe en in een speedzone remmen we heel laat en zitten op 30 meter van onze, nu nog, vriendelijke Rus. Keurig beantwoord hij ons sentinel signaal en we denken dat hij netjes aan de kant gaat. Fout, vol gas ploft ie ons in het stof en is er weer vandoor. Opnieuw er naar toe zien te komen en in de volgende speedzone herhaalt het tafereel weer. Ondertussen bekwamen we ons in de cabine met het Brabants ScheldWoordenboek weer wat op peil te brengen en wederom wordt de achtervolging in gezet. Dit oponthoud kost ons dure minuten want we kunnen niet op volle snelheid rijden. Steeds remmen voor stof mistbanken, je weet niet of er een bocht zit, of erger, misschien een auto stil staat. Bij de derde poging weet onze, inmiddels wat mindere, vriend toch dat het toch beter is om aan de kant te gaan. 

De organisatie kan deze singalen (en negeren ervan) uitlezen en boetes of tijdstraf uitdelen wanneer men niet laat passeren. Dan ligt onze weg vrij voor een wervelend eindschot, we vliegen naar de finish. 

Naar het schijnt draaien we een keurige 7e tijd en houden maar liefst 3 Kamazzen achter ons. Mission Completed!!!

Morgen starten we als 7e met drie Russen in onze nek. 

Wanneer beginnen we Dakar nou....?

Na de teleurstelling van de gisteren niet gereden proef was de motivatie voor vandaag 200% om onze kracht als De Rooy Team te kunnen tonen. 

Maar direct na ontwaken kwamen de eerste geruchten al langs over noodweer op de proef, 300 km verderop. Aangezien we een lokale Argentijnse piloot in ons team hebben, zijn de lijnen van info vaak wat korter en precies. 

Zoals altijd in de rally blijf je rijden zolang je anders verteld wordt door de organisatie, zo ook vandaag. Gewoon naar de start dus. Later worden we afgevangen door de organisatie die ons via de snelweg laat doorrijden naar het volgende bivak. 

De startvolgorde is nog steeds volgens de startlijst omdat er nog niet gereden is maar anders volgens klassement. Dit klassement wordt de avond van tevoren, soms nacht, opgehangen op het officiële publicatiebord van de organisatie wat midden in het bivak staat. 

De eerste voertuigen worden meestal 3 minuten van elkaar gestart, dan een aantal op 2 minuten, dan 1 en tenslotte een interval van 30 seconden naarmate verder achter in het startveld. Je eigen starttijd dien je zelf in de gaten te houden want je tijd loopt gewoon door, zoals het hele leven gaat. Zo'n kwartier voor onze tijd zorgen we meestal aanwezig te zijn. Ik schrijf ook altijd een aantal startnummers op van trucks die voor en achter ons starten, dan weten we waar we op voorhand kunnen parkeren. Zachtjes aan schuift het hele pak trucks op en lopen er mensen van de organisatie met startlijsten om de deelnemers op volgorde te plaatsen voor de start. Tot 1 minuut voor je start mag je oprijden tot een geel bord met een klok erop, in de daaropvolgende minuut rijden we door naar het rode bord waar je op jouw starttijd weg mag. Deze procedure geldt voor alle starts binnen de rally. Afijn, vandaag ook, maar dan niets op wedstrijd snelheid, jammer genoeg.

Overigens zojuist gestopt om alle trucks af te plakken tegen regen. Helpt niet helemaal want binnen moeten we ook steeds tapen om droog te blijven. Dakar voertuigen zijn gemaakt om duinen door te surfen, niet om te zwemmen.  

Volgens onze Argentijnse vrienden ziet het er voor de volgende dagen ook niet goed uit, maar we wachten maar per dag af. 

Keep you posted!

Lange wachtdag met droevig einde

"Het gaat gebeuren" waren in mijn vorige blog de laatste woorden, maar ik had het toch anders bedoeld. Een Chinese deelnemer rijdt met haar Mini het publiek in met als droevig resultaat meerdere gewonden. Onze proef wordt geannuleerd. 

De dag begon op tijd want ik moet met onze vette oversized Dogde Ram mijn collega navigatoren oppikken bij hun hotel om richting Tecnopolis te rijden waar om 09.30 uur de deelnemers briefing gehouden wordt. 

Meestal wordt afgetrapt met een spectaculaire Dakar film om in de stemming te komen, maar deze keer heeft men deze moeite niet genomen. Na een welkom door Etienne Lavigne, de directeur, wordt altijd de jongste deelnemer naar voren geroepen om de 10 geboden van de Dakar rally voor te lezen. Hierin verklaart hij namens de deelnemers dat we ons netjes gaan gedragen. Meestal is dit een jonge motorrijder maar dit keer, hoe bijzonder, een Amerikaans 18 jarig ventje die door niemand minder als Robbie Gordon, de snelle spectacelpiloot in de oranje Gordini auto, gevraagd is om de Dakar te rijden in ook zo'n Gordini.

Na alle plichtplegingen, dankzeggingen en toespraak van heuse leger generaal is het om 10 uur alweer voorbij. 

Voor ons begint dan een lange dag wachten omdat we pas om 15.45 van start gaan. In de zengende hitte duurt het extra lang temeer daar we geen camper of stoelen hebben, die zijn allemaal al naar het volgende bivak in Rosario. 

Een half uur voordat we officieel uit het Park Fernee mogen, zijn we pas bevoegd om naar onze auto te wandelen. Daar omkleden en aansluiten in de rij trucks voor ons. Op volgorde van 1 minuut verlaten we het wachtpark. Normaal om op weg te gaan naar de eerste proef, maar in dit geval worden we tussen hekken over een groot "technisch pretpark" Tecnopolis geloodst. Naar het startpodium waar een uitzinnige menigte schreeuwt om petjes en andere souvenirs. Even een podiumfoto en verder richting proef. 

Gaandeweg de 170 km lange verbinding richting proef druppelen de eerste berichten binnen van een rally ongeval. 

Als we bij de start komen zien we juist de officials alle rijders inlichten dat gaan keren omdat de proef geannuleerd is. Een vreselijk ongeval heeft plaatsgevonden en ons wordt verzocht de route op te zoeken naar het bivak. Jammerlijke anti-reclame voor de rallysport, maar natuurlijk een drama voor de getroffen slachtoffers. 

Morgen gaan we serieus aan de slag met totaal 660 kilometer te gaan, waarvan 260 km proef op snelheid. 

Breefing Days @Dakar

Vanwege onze vroege keuringstijd van 7 uur, werd het mijn "Most Boring New Year Ever". Met dit vroege tijdstip in het vooruitzicht en een verse jetlag was het gezamenlijke etentje met 32 mannen op een vuurwerkloze afgelegen plek met DJ in opleiding niet inspirerend genoeg om onze gedachten bij de Dakar start weg te houden. Op tijd naar bed en mijn jaarwisseling was eenzaam in een Argentijns bedje. Middernacht begon met een loeiende eerste-maand-maandag-sirene gevolgd door bulderend vuurwerk. 00.15 doe ik mijn oorpluggen in voor 5 uurtjes rust. 

Vroeg weer onderweg naar Technopolis, waar het Dakar circus gestationeerd is, om eerst een technische en daarna een administratieve keuring te ondergaan.

Prompt zeven uur schuift de poort open en parkeren we onze trucks voor de eerste hindernis, de controle van de Irritrack. Een onderling waarschuwingssysteem wat gekoppeld is aan ons GPS systeem van de organisatie. Nadat onze twee eerste trucks  akkoord bevonden zijn, immers alles is al in Frankrijk bij vertrek gecontroleerd, vindt onze Franse controleur dat de bedieningsknoppen kennelijk niet goed zitten. De knop moet door de drie inzittenden te bedienen zijn(???). Nadat we hem niet konden overtuigen van de eerdere goedkeuringen, hebben we hem subtiel uitgelegd dat het onmogelijk is om met drieën 1 knop te kunnen bedienen, terwijl we straks ingeharnast zitten in onze gordels, met de bewegingsvrijheid van een  olifant in een fietsmandje. Vlug ruilde hij het stempel in tegen ons vriendelijke "Ojevaar".  

Door naar de indoor keuringshal. De controle van onze kleding, brandvrij ondergoed, helmen en het nekbeschermende HANS systeem was zo gepiept vanwege het feit dat alles nieuw was. Voordeel van een nieuw team voor ons. 

Omdat we toch als een van de snellere teams geacht worden wordt de truck gewogen, as voor as het totale gewicht. 

Dan door naar de controle van andere veiligheidszaken als brandblussers, noodstroom knoppen, verlichting en laadruimte. Ook nog nalopen van enkele loodjes met nummers die in Frankrijk zijn aangebracht ter verzegeling van chassis, motor, turbo en straps als veerwegbegrenzing. Na het plaatsen van wederom enkele stempels op onze stempelkaart is het technische kaartje vol. Bij buitenkomst verplicht op de foto voor de pers en organisatie, eindstempel en door naar het zgn Parc Fermee ofwel wachtpark in goed Nederlands. Hierin moeten de voertuigen bewaakt geplaatst worden en mogen tot 15 minuten voor de start van de rally niet meer beroerd worden. 

We krijgen 20 minuten om ons te melden bij de administratieve check, hetgeen geen makkelijke opgave is omdat je veel oude bekende tegen komt voor een praatje. Door deze stempelmassa wurmen we ons met verve door met als eindschot een foto met een politiebordje voor je buik. Dan volgt eindelijk het felbegeerde polsbandje met ID Tag waarmee je als deelnemer toegang krijgt tot alle bivaks, maar vooral, eten en drinken. 

Omdat we met Team de Rooy niet op het gezamenlijke bivak verblijven maar 40 km daar vandaan, besluiten Ton en ik naar Technopolis terug te gaan om alle bekende collega's een goed nieuwjaar te wensen. Fijn om je Dakar familie daar weer terug te zien. 

Na enkele briefings en besprekingen, uiteindelijk nog een laatste uurtje zon aan het zwembad. Was weer een lange dag. 

Morgenochtend mogen we ons om 09.30 uur melden voor een rijdersbriefing en wederom hangen tot einde dag waarop we eindelijk kunnen starten voor 350 km rijden waarvan slechts een kort proefje van 11 kilometer. 

Het gaat gebeuren!!!