Steen ligt 4e plaats in de weg, tevreden 5e plaats Dakar 2016

Vanaf de start zaten we eigenlijk meteen goed in het ritme om Hans Stacey met 20 minuten voorsprong te verdedigen. Tot bij km 38 de truck in een jump uitbrak en het rechter achterwiel vol op een rotsblok terecht kwam. Zowel band als nagenoeg complete vering was kapot. Nadat de band gewisseld was besloten we om vooruitzicht verder te rijden om het beetje vering wat er nog onder zat te sparen. Anders zou het verder rijden in gevaar kunnen komen. Immers de afstand naar plaats 6 was nog 40 minuten en dat zou houdbaar moeten zijn. Ontlading bij de finish was enorm en ook Erik van Loon en Wouter Roosegaar waren blij met hun mooie Dakar. Wouter zijn 10e en ook 10e uitgereden Dakar. HULDE. 

Toch gaat, zelfs na een jaar intensieve voorbereidingen, niet alles over rozen.  Het legt een zware wissel op je lichaam. 

De pijntjes van de Dakar zijn te vergelijken met de duurtests bij auto's. Zoals wij tijdens deze Dakar voor een aantal onderzoeksdoeleinden apparatuur en nieuwe ontwikkelingen aan boord hebben om onder de extreme omstandigheden van de Dakar te testen, zo reageert ook je lichaam op bepaalde extremen. 

Natuurlijk is het zitvlak redelijk gevoelig en dient de ondergrond (en ondergoed) geheel ribbelvrij te zijn om schuurplekken te voorkomen. Een blauwe rechter elleboog door steeds tegen de deur stoten. Zere ribben van zijwaartse impact van de rallystoel "met steun". Steun wordt obstakel, daarom ook geen "oren" aan onze stoelen, geeft bokser effect. Beide sleutelbeenderen zijn beschadigd en zwaar gekneusd. Dit vanwege ons HANS systeem en gordels die er overheen lopen. Dit MOET strak zitten anders heeft het HANS systeem geen effect. Ik draag iedere dag een niergordel, maar deze heeft harde "bescherming" op de rug erbij. Nu heeft deze "bescherming" 400km op mijn ruggengraat geklapperd, waardoor hier een flinke bult ontstaan is. Uit voorzorg tegen diverse pijnen en hoofdpijn, hoofd tegen de kooi klapperen, nemen we voor de start al pijnstillers in. Just in case! Wat een hobby!!??? 

Maar alles van tijdelijke aard en iedere finish van een proef en behalen van een podium doet alles weer redelijk snel vergeten. Ik heb mijn jaarlijkse APK en duurtest weer doorstaan. Sporten we ook een heel jaar intensief voor. 

Voor ons is deze Dakar buitengewoon goed verlopen. Met Jurgen Damen als onze Engelenbewaarder erbij. Gerard als winnaar op het podium, 3e plaats Villagra, Pep Villa 10e plaats en wij een mooie 5e plaats, terwijl we veel ondersteuning verricht hebben en diverse keren hebben moeten wachten op onze kopmannen. Het zal nog onrustig worden in Rosario en maandag lekker bijslapen in het vliegtuig weer naar huis. Naar familie, vrienden en werk!! Accu is weer heerlijk opgeladen. 

Iedereen bedankt voor het volgen en de fantastische reacties die we kregen. 

Hopelijk op naar Dakar 2017 !!!

Thanks. 

Aan de kont van de nieuwe Dakar winnaar?

 

Vanwege onze goede 3e plaats gisteren "mochten" we vandaag eerder starten. Maar aangezien we geheel in het teambelang achter Gerard dienen te blijven, betekend dat we des te langer moeten wachten op Gerard die 8 minuten achter ons start. 

We staan nu 4e in het algemeen klassement en hebben nog 22 minuten op Hans Stacey. Vraag is dus: Hoeveel gaan we nog overhouden voor de laatste etappe?

Als derde aan de start met 2 Kamazzen strak achter ons en daarachter Gerard. Plan is om de eerste Kamaz, directe Gerard opponent Mardeev, nog even in het stof te zetten voordat we hem voorbij laten. De andere Kamaz staat achter in het klassement. We starten rustig aan en blijven wachten op de eerste Rus. Pas na 35 km laten we hem gewoon op eerste signaal voorbij. 

Om er zeker van te zijn dat we de volgende Rus, en dan misschien ook Gerard, niet te hinderen door stof te veroorzaken besluiten we om boven op een berg te stoppen en beide trucks te laten passeren. 

Na enkele minuten komt er een truck aan en het blijkt Gerard al te zijn. Naar later blijkt schijnt de Kamaz stil te staan met motor problemen. Nu is het zaak om aan de Torpedo aan te pikken en op korte afstand te blijven volgen. Ons beeld van de dag, de kont van Gerard. Ik moet eerlijk zeggen dat ik moeite had om geconcentreerd te blijven vandaag. 

Omdat Gerard geen onnodige risico's genomen heeft vandaag konden wij goed volgen. De truck achter ons was er minder blij mee want die wilde wel sneller, maar zat in ons stof vast. Een blik na de finish zei voldoende!

Uiteindelijk laten we 10 minuten op Stacey en houden er nog 12 over voor de laatste 180 km proef voor morgen. Zonder lek te rijden zouden we het moeten kunnen houden en onze 4e plaats zeker stellen in deze Dakar 2016. 

Wist u dat? De organisator van de Dakar dezelfde is als de Tour de France! ASO heet deze Franse organisatie. 

Wist u dat? Team de Rooy met ruim 50 mensen in Dakar is. Iedereen daar fantastisch werk verricht. Monteurs, management, eigen catering (lekker) en medische staf met manueel therapeut voor onze dagelijkse APK. TOPTEAM!!!

Zware proef 3e plaats in 11e etappe met joker

Na de grootste teleurstelling van ons afgezet te hebben gaan we toch vol voor de beste klassering en Gerard zijn Dakar overwinning te bezorgen. 

Vandaag lange etappe. Eerst 280

Km verbinding waarna we aan een proef van 431 km kunnen beginnen. 

Vandaag hebben we de Joker ingezet. Omdat we gisteren 15e geworden zijn hebben we start vervroeging aangevraagd. Dan starten we toch weer bij de eerste 10 trucks. 

De start was vertraagd dus precies 12.00 mochten we los, op het heetst van de dag. De proef was niet alleen lang maar ook weer loeizwaar. Veel "bokkepaden" zoals Ton steeds zegt, ofwel GEEN paden en maak maar een pad door de rimboe. Met als gevolg enorme kuilen en gaten die je gehele maaginhoud compleet herschikt. Dus 's morgens maar weinig eten om het hele proces niet te veel te voeden. 

Het begin was nog wel slingerend tussen de Rocky Mountains maar al snel hielden alle wegen op. Toch zeker 300 van de 430 km vandaag was stuiteren van de bovenste plank. 

We schoten goed op en hier en daar stonden onze directe concurrenten al stil langs de weg, Hans Stacey, een MAZ en een Kamaz, dus goed voor onze moraal. 

Op km 270 kwamen we in de buurt van een Tatra uit Astana die we de afgelopen week meerdere malen ingehaald hebben. Juist voordat we bij hem aanpikte, stond er een Kamaz te wisselen.  Laat die Rus nou net voor ons neus gas geven en ondanks ons driftig sentinellen, schiet hij er net voor, ook richting Astana. 

Bij het eerste Sentinel Signaal laat die Astana de Rus netjes voorbij en gaat vervolgens voor ons rijden om zo veel mogelijk stof te maken. Na zeker 12 maal sentinellen en bijna 30 km verder moest hij eindelijk aan de kant. Maar door het ophouden kreeg Peter Versluis met zijn MAN kans om bij ons aan te sluiten, waarna hij ons begint te sentinellen. Om geen straf te krijgen, laten wij hem netjes door, in de hoop dat hij de Astana aan de kant krijgt. Na wederom 20 km is hij de Rus voorbij en zitten wij weer bij Astana op de bak. Totdat we er zo overtuigend in zijn bak zitten, dat hij ons eindelijk voorbij laat. Later wilden we protest indienen maar vanwege de grote gaten voor en achter ons lijkt het niet zinvol. 

De laatste 10 km hebben we nog flink gejaagd op Peter Versluis die we samen met Pascal de Baar op de 5 laatste technische kilometers nog ingehaald hebben. 

Nu staan we op de 4e positie met Hans Stacey op 22 minuten achter ons (vandaag wachten we weer 8'min op Gerard dus nog spannend om van onze nek te houden. Met een klein wondertje zit er misschien nog een podiumplaats in? We  doen ons best!! 

Vandaag veel KMS te rijden. Eerst 400 verbinding, dan 287 km proef en dan weer 200 km. Zere kont dag. 

Start tussen de Champions, eindigt in zware teleurstelling

 

Vanwege onze prachtige 2e plaats in de zware etappe van gisteren mochten we vandaag met de besten van alle klassen van start. 

De 10 beste motoren en auto's en de 5 beste trucks gingen vroeg uit de veren om the Battle aan te gaan. Stoer!!!

Een echte Dakar etappe met eerste echte duinen. En wat voor klote duinen, heel los zand met kamelengras erin en veel ongelijke duinen, erg gevaarlijk voor trucks om te kantelen. 

Het eerste deel verloopt super, we kunnen goed doorrijden en ook de listige navigatie komen we goed doorheen. Als bijna eerste starten heeft zowel voor- als nadeel. Achterin kun je vaak de sporen volgen van de voorgangers, maar nu was ik helemaal op mijn eigen skills aangewezen. En ik was dik tevreden over het zoeken naar alle koersen. Veel zoekende collega's gezien, ook bij de Peugeots, maar wij pakten strak alle waypoints. 

Bij de finish van de eerste etappe kwamen we als snelste binnen dus geconcentreerd begonnen aan het tweede deel. 5 km na de start sloeg het noodlot toe. Over een duin, kwamen we net de tweede duin niet over. Normaal laten we dan wat lucht uit de banden en kunnen dan weer naar beneden rijden, maar nu zakken we meteen tot aan de assen weg in het losse duinzand. Meteen gaan graven en hopen dat onze teamgenoot Villagra ons een ruk kan geven zodat we loskomen. Na een aantal rukken blijkt dat we te vast zitten en aangezien hun in koppositie rijden, laten ze ons achter. Met wat lokale bevolking proberen we een aantal mensen met de schop aan het werk te zetten maar na 15 minuten houden ze het voor gezien, ze hebben hun selfies gemaakt eb druipen weer af. Na enkele pogingen zakt de truck steeds verder weg en hangt inmiddels met de hele onderkant op de duin. 

Er zit niets anders op dan in de hitte door te graven, net zo lang totdat de truck helemaal los is van onderen en we voor de wielen fatsoenlijk de rijplaten kunnen leggen. 1,5 uur later lukt het ons, na een hele speeltuin verlegd te hebben, om de truck weer vlot te krijgen. 

Ondertussen is ons maar 1 Kamaz gepasseerd, terwijl er 2 achter ons gestart waren. Na de grote teleurstelling rijden we weer verder en proberen we het ritme weer te pakken. 10 km verderop zien we de Kamaz op z'n kant liggen, maar jammer genoeg lag hij niet op onze route. Hij stopte eerder ook niet toen wij vast zaten. 

De laatste 100 km van de proef is super zwaar met bultwegen en vele onbetrouwbare duinpartijen. Na de finish blijkt dat we inderdaad 1,5 uur achterstand opgelopen hebben, dat terwijl we vanochtend als 4e algemeen lagen. Nu is in een klap de podiumdroom voorbij. We proberen nu nog een top 10 positie te behouden. 

Zo is het weer echt Dakar, van het ene moment ga je van iets naar niets!

Met de broek vol naar de 2e plaats

Met een goede nacht achter de rug konden we vandaag er voor gaan zitten. 285 loodzware kilometers voor de boeg in een zengende hitte van Argentinië. Het Topteam met super monteurs hadden de trucks er weer top bij staan. Hulde aan deze bikkels! 

De start is gemixt, dus auto's en trucks door elkaar zodat er van alles kan gebeuren. Wederom stonden we aan de start tussen een Russische Kamaz sandwich dus we moesten er vol voor gaan. Net als het laatste stuk gisteren was deze proef bijna geheel off road, oftewel zoek het maar uit, je moet die koers de komende 12 km rijden en als je dat goed doet wordt je beloond met het halen van een waypoint. Letterlijk je eigen pad banen door het losse zand met boompjes en kamelengras, prettige wedstrijd!!

Direct na de start zaten we er al redelijk goed in. Ton was zeer geconcentreerd en onze boordmonteur, Peter van Eerd, deed geweldig werk door tijdig bezig te zijn met de bandenspanning als het nodig was. Desondanks raakten we in het begin even vast in een zandgat, zodat we even 2 minuten moesten wachten tot de spanning van de banden was en we er weer uit konden kruipen. 

Vanaf km 35 begon ik wat last te krijgen van mijn buik. Nu had ik dat gisteren ook een beetje maar dat ging over. Nu dus niet! Het werd steeds erger naarmate we meer klappen kregen in de wedstrijd en de drang nam steeds meer toe. Door driftig in te houden werd de buikpijn steeds heftiger. Van Peter kreeg ik een paar pillen die hiertegen zouden moeten werken. Dus ik maar wachten en de steeds hevigere pijn maar verbijten. Na een uur met tranen in de ogen hoopte ik op de pillen maar het werd alleen erger. Peter gaf het advies om dan maar te laten gaan om de druk van de buik te krijgen, iets zeer tegen natuurlijks. Aangezien de pijn, in combinatie met de onophoudelijke klappen op onze lijven, kon ik niet anders meer dan toegeven, we hadden immers nog meer dan 200 km voor de boeg. Toen kwam eigenlijk pas naar voren dat Ton thuis te weinig luiers verschoond want die had het meeste last van de lucht. Sorry mannen! 

Het bleef echter aanhouden, terwijl het navigeren erg nauw kwam op die momenten. Voor mij kwam als een heerlijk wonder na 150 km een rode vlag uit de lucht vallen die aangaf dat de etappe verder geannuleerd was. Wat een mazzel, een voortijdig einde aan mijn martelgang. Direct na de finish meteen het vuile goed uitgedaan en geïsoleerd en we kregen naast felicitaties natuurlijk ook de lachers op onze hand. 

Overigens reden wij vandaag maar 10 minuten langzamer als de winnaar bij de auto's dus het tempo zit er goed in. 

Morgen mogen we meedoen aan de superstart waarbij de snelste van de categorieën tegelijk gaan starten. Wel vroeg, vanaf 04.30 uur gaan we weg.   

Dakar nu echt begonnen ?

De rustdag zijn we weer goed doorgekomen. Beetje uitslapen, lekker eens opfrissen, kleding wassen en schone kleren aan en de rommel van je kist opruimen. Daarnaast eens rondwandelen,hier en daar een praatje maken en beetje internetten binnen in de hal. Ook altijd weer leuk om alle gasten rond te zien lopen. Vaak sponsoren met dezelfde shirtjes, bandjes om en nieuwsgierig naar alles wat er gebeurd in het bivak, en terecht!

Wat me dit jaar opviel was de enorme pers aandacht voor team De Rooy en dan met name Gerard en de Argentijnse pers massaal voor Frederico "Coyote" Villagra.  

Alle Nederlandse, maar veel buitenlandse journalisten lopen de plek plat om quotes, foto's en film te vergaren. In ons DAF team van vorig jaar mochten we al niet klagen over belangstelling maar dit overtreft alles. 

Om 14.00 uur konden we ons Routeboek ophalen en volop mee aan de slag en om 18.00 uur stond de briefing al weer op het programma. Dan vliegt zo'n dag ook weer voorbij. Het interview met mijn broer Hans over onze gezamenlijke Dakar deelname was wel een leuke onderbreking. 

Het Topteam van monteurs heeft de hele dag gewerkt om de trucks weer helemaal als nieuw erbij te zetten. Rond 20.00 werden we door onze Argentijnse teamgenoten verrast met wat super steaks voor op de BBQ. Toen wij vanochtend om 06.30 uur opstonden was de laatste truck net klaar en hadden de jongens weer een nacht doorgehaald. 

De etappe van vandaag bestond weer uit 2 delen. Eerste deel was technisch met vele bergwegen, tussen geweldige rotspartijen door, mooie wonderen der natuur. Aangezien ons dit wel ligt kwamen we als 4e uit de strijd. 

Twee uur later en 160 km verderop mochten we een 2e etappe gaan rijden. Dit was 80% onverhard, maar dan ook geen wegen of paden. Recht door de knoek steeds van het ene naar het ander konijnenpad wat ze weer gevonden hadden.

Op het technische deel hadden we de Kamaz voor ons ingehaald maar eenmaal in de bulten kwamen ze voorbij razen als Kangaroos, af en toe maar de grond rakend. Wat een dwazen. Een luchtdoop juist voor ons was toch niet zo goed bevallen want ze stopte toch even om alle botten weer op zijn plaats te krijgen. 

We konden redelijk mee aanpikken,  totdat we een duinheuvel net niet goed ingeschat hadden en net voor het topje stil kwamen staan. Dat betekend dat je moet wachten tot de bandenspanning afgelaten is middels ons banden aflaat systeem. Dat duurde bijna 3 minuten vooraleer we weer boven op de top stonden. Jammer maar helaas. Het laatste stuk was weer enorm stuiteren en voor het eerst deze Dakar had ik bij de finish het gevoel dat we een echte proef gereden hadden. 

Morgen gaan we een rondje Belen, waar het bivak blijft staan, rijden. 285 km proef en 115 km verbinding. 

Assistentie duiveltje staat etappewinst in de weg?

Omdat we vandaag als dertiende van start gingen konden we weer volop gas geven. We wisten dat het een inhaal race ging worden omdat we toch zo'n 5 trucks op ons inhaal lijstje hadden staan. 

Binnen 20 km hadden we de Russische MAZ al te pakken en bij km 50 ging Maurik van den Heuvel met zijn prachtige torpedo keurig voor ons aan een kant. Vervolgens nog 2 TaTra's gepasseerd en vele auto's en Polarissen. Het ging lekker.

De bochtige bergpassen liggen ons wel. Het was wel glad vanwege sneew op die grote hoogte. 

Nu bestond de etappe vandaag uit 2 delen, onderbroken door een neutraal stuk, waarin je binnen een bepaalde tijd naar de start van het 2e deel rijdt, 100 km verderop. Na het eerste deel blijkt dat we als snelste gefinisht waren, met 24 seconden voorsprong op nummer 2, onze kopman Frederico Villagra, dus op koers liggen om de etappe te winnen. Nu of nooit? Onze Snelle (Ton) Jelle doet z'n naam eer aan. 

In het tussenstuk moeten we een rivier oversteken die zowat buiten zijn oevers treedt. Door het wassende water wordt een Polaris volledig meegevoerd. Net aan de oever besluiten we om een lekke band preventief te vervangen en als we de hoek om komen staat Villagra met dezelfde gedachte. Naast onze eigen band helpen we ook met die van hun. We zitten nog op 3800 meter hoogte en dat is een helse klus. Elkaar afwisselen op het zware werk en wat locals erbij geroepen om de zware banden in de truck te tillen. 

Door naar de tweede proef van nog 100 km. Dit geven we niet meer uit handen. Uiterst scherp met z'n drieën zijn we er goed voor gaan zitten. We geven niets weg, bochten goed aansnijden, lange stukken meteen op maximale snelheid en laat inremmen in de speedzones. 

Maar 50 km voor de finish zien we een truck stil staan. Jawel, Villagra staat een band te wisselen. Onze taak roept dan toch dus stoppen we om te helpen. Als dan ook de auto van de luchtkussens afschiet, duurt het allemaal weer langer. 

We verliezen kostbare minuten, op weg naar een etappewinst??? We zullen het nooit weten. Wat we wel weten is dat we weer een super etappe gereden hebben en ons visitekaartje weer afgegeven met een deel etappewinst en uiteindelijk een keurige 6e plaats en schuiven ook door naar 6e plaats in het algemeen klassement. 

Nu nog 300 km naar Salta waar we gaan genieten van de rustdag. Na de rustdag kijken of we nog een keertje iets kunnen flikken, als het assistentie duiveltje ons eens met rust wil laten.